Poniżej znajdują się krótkie biogramy menedżerów klubów z Premier League. Jeśli czytając znajdziesz jakieś błędy (nie wykluczam, że mogą one istnieć, bo sprawdzenie tego to prawdziwie mrówcza praca) proszę zamieść odpowiedni komentarz pod tekstem. Z góry dziękuję za wszelkie uwagi :)
Arsenal - Arsene Wenger (Francuz) od 30.09.2006
Grał na pozycji obrońcy w wielu francuskich, amatorskich zespołach. Od 1978 do 1981 wystąpił w dwunastu meczach w barwach Strasbourga. W tym klubie wywalczył też jedyne trofeum jako zawodnik. Mistrzostwo Francji w 1979 roku.
Początkowo był trenerem młodzieży w tym klubie, następnie asystentem menedżera w AS Cannes. Od 1984 do 1987 był menedżerem AS Nancy, ale bez sukcesów. W ostatnim roku swojej pracy zespół został zdegradowany do drugiej ligi. Następnie osiem lat prowadził Monaco i odnosił sukcesy. Mistrzostwo (w pierwszym sezonie pracy w klubie), puchar (trzy lata później), kupowanie ciekawych graczy. Miał oferty od reprezentacji swojego kraju i Bayernu, ale pozostał wierny klubowi. W ‘nagrodę’ kilka tygodni później został rozwiązany kontrakt i Wenger znalazł się w Japonii. Półtora roku pracy zakończyło się sukcesem. Nagoya Grampus Eight, klub prowadzony przez Francuza, zdobył Puchar Japonii, a w lidze zespół z ostatniej trójki w tabeli awansował na drugą pozycję. Dzięki temu wygrał nagrodę dla najlepszego menedżera w lidze w 1995. Natomiast znajomość z Davidem Deinem, wiceprezesem Arsenalu w tamtym okresie, zaowocowała kontraktem w tym właśnie klubie. Co prawda zaczęło się od tytułu w lokalnej gazecie Arsene who?, ale teraz nie trzeba już przedstawiać francuskiego menedżera, który zrewolucjonizował klub i samą ligę. Trzy tytuły mistrzowskie (ostatni 2004), cztery Puchary Anglii i finał Ligi Mistrzów w 2006 roku. I oczywiście sezon bez porażki, w roku 2003/2004.
Całą piłkarską karierę związany był z klubem Aberdeen. Zagrał prawie pół tysiąca spotkań na pozycji środkowego obrońcy od 1978 do 1994. Wystąpił też trzy razy w barwach Motherwell, ale był wtedy grającym menedżerem.
W latach 1994-1998 prowadził właśnie ten klub. Zaczął bardzo dobrze, bo od drugiego miejsca, ale nie był w stanie powtórzyć tego osiągnięcia. Potem prowadził z sukcesami Hibernian i w grudniu 2001 został menedżerem Glasgow Rangers. Tutaj kariera układała się w dość nietypowy sposób. Z jednej strony sukcesy w Europie (pierwszy szkocki zespół, który awansował z fazy grupowej europejskich pucharów), z drugiej porażki z Celtikiem. Przez krótki okres był ekspertem w telewizji, a od stycznia 2007 selekcjonerem Szkocji. Była w tym okresie wygrana z Francją w Paryżu, ale też porażka w Gruzji i ostatecznie wyeliminowanie przez Włochów. Potem zaczęła się kariera w Anglii. Birmingham, gdzie były mieszane emocje w 2011 (Puchar Ligi ale też spadek), a obecnie Aston Villa.
Karierę rozpoczynał, a raczej próbował rozpocząć w Celticu w 1985 roku. Tam się jednak nie mógł przebić do składu. Nie udało się też na wypożyczeniu do Swansea dwa lata później. Potem grał w Alloa Athletic (zagrał raz), występował przez jakiś czas w portugalskiej Academice Coimbra (źródła się różnią ile spędził tam lat, podobno nawet sześć, stąd znajomość portugalskiego), a następnym klubem było Bath City. Karierę zakończył w Newbury Town w 1994. Podobno miał problemy z kontuzjami, dlatego skończył grać w piłkę.
Podobno początkowo pracował jako tłumacz z portugalskiego w Reading, potem jako trener juniorów w tym klubie. Potem został szefem akademii, a następnie przeszedł do Fulham na podobną pozycję. W 2003 został asystentem Chrisa Colemana. Podążył razem z nim do Realu Sociedad w 2007 roku, a następnie do Coventry City. Odrzucił propozycję z Chelsea, gdzie miał być jednym z trenerów, lub nawet asystentem Luiza Felipe Scolariego (to akurat jest potwierdzone w wielu źródłach). W sierpniu 2009 został trenerem pierwszego zespołu w eBlackburn, a pod koniec 2010 został najpierw tymczasowym, a potem stałym menedżerem w klubie.
W 1985 zaczął występować w Dumbarton na pozycji napastnika. Potem grał w innych szkockich zespołach, z przerwą na grę w Boltonie. Wówczas klub występował w trzeciej lidze i wywalczył awans do drugiej. Ostatnim klubem był St. Johnstone F.C. w 2007, chociaż czasami Coyle występował na boisku. Grał w rezerwach Burnley, czy w towarzyskim meczu Boltonu. Osiągnięcia to mistrzostwo drugiej ligi szkockiej i jeden występ w kadrze Irlandii.
Kariera szkoleniowca zaczęła się w styczniu 2003 roku. Razem z Johnem Hughesem stworzyli duet grających menedżerów prowadzących zespół Falkirk. Z tego właśnie okresu pochodzi wygrana w drugiej lidze szkockiej. Po zakończeniu tego sezonu Coyle dołączył do Dundee United, gdzie został jednym z trenerów. W kwietniu 2005 zostaje menedżerem St. Johnstone. Dwa półfinały pucharów krajowych oraz drugie miejsce w drugiej lidze (ale brak awansu) to najważniejsze osiągnięcia. 22 listopada 2007 został menedżerem Burnley. Doprowadził swój zespół do awansu przez baraże do Premier League. Tam jednak nie wiodło się aż tak dobrze. W styczniu 2010 Coyle zmienia klub na Bolton.
Karierę zaczynał w Celticu i występował na pozycji środkowego obrońcy. Przez trzy sezony zagrał tam jednak nieco ponad 20 spotkań. Potem zwiedzał kluby z niższych lig angielskich lub szkockich. Najdłużej grał jednak w Preston North End, gdzie po praktycznie ośmiu latach zakończył karierę piłkarską.
12 stycznia 1998 został menedżerem właśnie tego zespołu. Początkowo ustabilizował sytuację w drużynie, a potem wygrał czwartą ligę, by po sezonie zająć miejsce dające prawo gry w barażach w trzeciej. To się jednak nie udało. Skład był jednak praktycznie taki sam, jak w lidze niżej. Od marca 2002 Szkot prowadzi Everton. Sukcesów w postaci wygranych trofeów jednak nie ma, głównie z powodu słabości składu w klubie i notorycznych problemów finansowych.
Zaczynał w zespołach młodzieżowych, a potem dołączył do ADO Den Haag, gdzie spędził pięć lat, grając w pomocy. W 1975 wygrał razem z kolegami Puchar Holandii, a potem zwiedzał kluby. Sezon w Bayernie, trzy lata w Twente, dwa lata w West Bromwich Albion (gdzie były półfinały obu pucharów krajowych), sezon w Coventry City i powrót na cztery sezony do ADO. W 1985 zdobył nagrodę dla holenderskiego gracza roku. W kadrze swojego kraju wystąpił trzy razy w 1980 roku, w związku z udziałem Holandii w Małych Mistrzostwach Świata.
Kariera trenerska zaczęła się w 1991 w amatorskim zespole ADO Den Haag. Po czterech latach Holender przeszedł do Scheveningen, również amatorskiego zespołu, gdzie wygrał mistrzostwo amatorskich zespołów. Zaowocowało to pierwszą poważną, że tak to nazwiemy, pracą. Od 1 listopada 1996 prowadził Rodę Kerkrade, z którą zdobył Puchar Holandii w pierwszym roku. Sześć następnych lat spędził w RKC Waalwijk, gdzie udanie bronił klub przed spadkiem i dostawał za to wyróżnienia dla najlepszego trenera (2001 i 2002). Następnie Jol trafił do Tottenhamu. Początkowo jako asystent Jacquesa Santiniego, a po 13 meczach, 08.11.2004 to właśnie Holender został menedżerem zespołu. W pierwszym sezonie była 9 miejsce, w drugim piąte (o włos czwarte, bo przed ostatnim meczem byli o punkt nad Kanonierami), w trzecim znów piąte, a czwarty sezon zamiast walki o pierwszą czwórkę zakończył się zwolnieniem Holendra po bardzo słabym jak na aspiracje klubu początku sezonu. Zwolnieniem dość kontrowersyjnym, bo władze klubu nie zachowały się w 100% fair w stosunku do swojego trenera. Następnie Holender z sukcesami pracował w HSV Hamburg (piąte miejsce w lidze i dwa półfinały pucharów w jednym sezonie) i Ajaxie (po niezbyt udanym początku sezonu zespół przespacerował się po rywalach, wygrywając wszystko od 21 kolejki i mając fantastyczny bilans bramkowy 106-20. Wystarczyło to jednak tylko na wicemistrzostwo i puchar kraju; tytuł mistrza został przegrany tylko o punkt). 6.12.2010 Martin Jol zrezygnował z pracy w Ajaksie, a klub tracił wtedy pięć punktów do lidera. I jak się potem okazało, wygrał w tym sezonie ligę. W czerwcu Holender objął zespół Fulham.
Zaczynał jako bramkarz w szkole, ale do historii przeszedł jako napastnik. Gdy miał 16 lat, zainteresował się nim Celtic Glasgow. Klub podpisał kontrakt i wypożyczył do Cumbernauld United F.C. Potem grał w Celtiku, był na trybunach podczas Ibrox Disaster w 1971 (66 osób zostało stratowanych w tłumie, w tym wiele dzieci). W Szkocji grał do 1977 roku, wygrywając cztery mistrzostwa, cztery puchary kraju i raz puchar ligi. Potem przeszedł do Liverpoolu, gdzie miał zastąpić Kevina Keegana sprzedanego do HSV. Zawodnikiem The Reds był do 1990 roku i był świadkiem zarówno tragedii na Heysel (39 kibiców Juventusu zginęło stratowanych w tłumie), jak i na Hillsborough (z tego samego powodu jak wcześniejsze tragedie, zginęło 96 osób). Z The Reds wygrał wiele trofeów, jak dobrze liczę 20, w tym sześć mistrzostw Anglii.
Od 1985 roku był grającym menedżerem Liverpoolu i można zapisać mu kilka trofeów z tych, które zdobywał razem z innymi piłkarzami. W lutym 1991 zrezygnował, by w październiku tego samego roku objąć Blackburn. Najpierw awansował do Premier League, potem zajął w niej kolejno czwarte, drugie miejsce, by wygrać ligę w 1995. Potem został dyrektorem w klubie, by po sezonie zrezygnować z pracy. W styczniu 1997 wrócił do pracy w Newcastle. Drugie miejsce w lidze, awans do Ligi Mistrzów, zwycięstwo w niej nad Barceloną w fazie grupowej i porażka w finale FA Cup z Arsenalem oraz 13 miejsce w drugim sezonie w lidze to najważniejsze wydarzenia z tego okresu. Po dwóch remisach na początku następnego sezonu został zwolniony. W czerwcu 1999 został dyrektorem sportowym w Celticu, a od lutego 2000 menedżerem klubu. Odszedł po wygranej w finale pucharu ligi w tym właśnie roku. W lipcu 2009 wrócił do Liverpoolu. Początkowo był ambasadorem klubu i pracował w akademii. Jednak głosy niezadowolenia po słabych wynikach osiąganych przez zespół prowadzony przez Roya Hodgsona stawały się coraz głośniejsze i od stycznia 2011 Kenny Dalglish znów prowadzi można powiedzieć swój klub.
Kariera piłkarska zaczęła się bardzo, bardzo wcześnie. Był jednocześnie ministrantem oraz zawodnikiem Aurora Calcio i pewne zabawne zdarzenie miało miejsce w czasie pierwszej komunii świętej. Ksiądz był jednocześnie trenerem w klubie i poprosił Manciniego, żeby ten po otrzymaniu sakramentu od razu się przebrał i poszedł grać, bo drużyna przegrywała dwiema bramkami do przerwy. Potem jedynie musiał uspokoić rodziców, którzy byli zdenerwowani tym, że ich syna nie ma w kościele. Można powiedzieć, że Roberto Mancini już od samego początku był przeznaczony do piłki nożnej. 12.09.1981 zadebiutował w Serie A w barwach Bolonii. Po sezonie za ponad dwa miliony funtów przeszedł do Sampdorii. Stworzył tam razem z Gianlucą Viallim duet napastników, dzięki którym klub wygrał jedno mistrzostwo kraju, cztery puchary Włoch, jeden superpuchar, jeden Puchar Zdobywców Pucharów i zanotował porażkę z Barceloną w finale Pucharu Europy. Następnie przeniósł się do Lazio, gdzie występował w latach 1997-2000. Dorzucił tam kolejne mistrzostwo, dwa puchary krajowe, jeden superpuchar, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy. Pod koniec swojej kariery w rzymskim klubie ogłosił, że rezygnuje z gry (zanotował serię 20 meczów bez bramki) i został asystentem Svena-Gorana Erikssona. Jednak w styczniu 2001 dołączył do Leicester. Wystąpił w pięciu meczach, a następnie wyjechał do Włoch. W połowie lutego skontaktował się z klubem i poinformował, że nie wraca, bo otrzymał propozycję pracy w charakterze menedżera we Włoszech. Jedynym poważniejszym skutkiem tej przygody w Leicester było zakochanie się w angielskim futbolu, a w konsekwencji późniejsza praca na Wyspach. Dodajmy do tego, że kariery w reprezentacji nie zrobił. Miał za dużą konkurencję po prostu. Co prawda ma brązowy medal za MŚ w 1990 roku, ale nie zagrał tam nawet minuty. Potem zrezygnował z gry w kadrze, bo nikt nie mógł mu zagwarantować stałego miejsca w pierwszym składzie.
Wracając do kariery menedżerskiej. Fiorentina była pierwszym klubem w 2001 roku, ale tak właściwie pierwsza była zgoda włoskiej federacji, bo Mancini nie ukończył wszystkich potrzebnych kursów. To była trudna praca w klubie nie mającym tak właściwie pieniędzy. Podobno kilka razy sam musiał zagrać, czasami pracował za darmo, otrzymywał pogróżki po sprzedaży gwiazd zespołu, ale w maju 2001 wygrał Puchar Włoch. Z klubu odszedł w styczniu 2002. Następna praca, w Lazio, też wiązała się z problemami finansowymi. Trzeba było sprzedać gwiazdy, a reszta zawodników miała obniżone kontrakty. Był jednak półfinał Pucharu UEFA i przegrana z Porto (to ta słynna edycja z roku 2002/2003) oraz zdobycie Pucharu Włoch w 2004 roku. Dodajmy do tego czwarte i szóste miejsce w lidze i zainteresowanie ze strony Interu staje się jasne. Został menedżerem tego klubu w 2004. Przez cztery lata uczynił z klubu hegemona na krajowym podwórku. Trzy tytuły mistrzowskie, po dwa puchary krajowe i superpuchary. W grudniu 2009 zainteresował się nim Manchester City. Wkrótce została podpisana umowa. Reszta to historia, która się tworzy.
Kariera piłkarska zaczęła się 15 listopada 1958 roku w barwach Quenns Park FC, małego szkockiego zespołu. SAF grał na pozycji napastnika, a jednocześnie pracował w stoczni w Clyde. Potem zwiedzał inne szkockie zespoły, między innymi Glasgow Rangers, dwa razy awansował do pierwszej ligi, aż w końcu w 1974 zakończył swoją, niezbyt imponującą trzeba powiedzieć, karierę jako futbolista.
Pierwszym klubem w karierze menedżerskiej był East Stirlingshare. Ferguson był zatrudniony na pół etatu, a jego kontrakt opiewał na 40 funtów tygodniówki. Po siedemnastu meczach SAF przeniósł się do St Mirren FC. Jak się okazało, to jedyny klub, który zwolnił Fergusona z pracy. Przez cztery lata wygrał z nimi drugą ligę, ale został zwolniony za złamanie kontraktu. Szkot negocjował z Aberdeen i namawiał niektórych piłkarzy, by za nim podążyli. Od czerwca 1978 prowadził właśnie wspomniany zespół, gdzie przyszły sukcesy. Do 1986 wygrał trzy razy ligę, cztery razy puchar, raz puchar ligi, raz Puchar Zdobywców Pucharów (nieistniejące już rozgrywki organizowane przez UEFA) i Superpuchar Europy (pokonując w dwumeczu HSV). Dorobił się również ksywki Furious Fergie. W latach 1985-86 był asystentem selekcjonera Szkocji, Jocka Steina. 6 listopada 1986 Ferguson został menedżerem Czerwonych Diabłów. Początki nie były idylliczne. W sezonie 1987/1988 Ferguson zagrał jeden mecz w barwach klubu, w spotkaniu towarzyskim, ale w lidze nie szło najlepiej. Efektem tego był słynny transparent ‘Trzy lata wymówek i wciąż gówno z tego wynika. Żegnamy, Fergie’ klik. Nic dziwnego, skoro zespół znalazł się tuż nad strefą spadkową. W 1990 roku los się odmienił od meczu pucharowego z Nottingham Forest. Podobno praca Fergusona wisiała wtedy na włosku. Potem przyszła wygrana w Pucharze Anglii, a potem już wszystkie te trofea, o których wiemy. W momencie pisania tego tekstu jest już ich 37, jak dobrze liczę.
Początkowo grał w piłkę amatorsko, pracując jako szklarz i kierowca taksówki. Występował na pozycji pomocnika w klubach, które są bardzo nisko w ligowej hierarchii. Był też w reprezentacji Anglii zespołów amatorskich. Następnie występował w głośniejszych drużynach, że tak to ujmiemy. Crystal Palace, Charlton czy Tottenham (wypożyczenie).W latach 1995-97 był w Barnet, jako grający trener (menedżerem był Terry Bullivant), a następnie podążył z nim do Reading.
Na początku prowadził drużynę rezerw, potem w marcu 1998 został menedżerem czasowym, aż do zatrudnienia przez klub Tommy’ego Burnsa. Od 1999 był menedżerem Reading, a z tych czasów pochodzi motto ‘wytrwałość, duch i spryt’, któremu hołduje menedżer. W 2001 jego zespół przegrał w finale baraży z Walsall. W 2003 przeszedł do West Hamu, skąd został zwolniony w grudniu 2006. Szybko trafił do Charltonu, ale tam nie odniósł sukcesu. W listopadzie 2008 odszedł za porozumieniem stron. W lipcu 2009 trafił do Southampton, wygrał Football League Trophy (inna nazwa Johnstone’s Paint Trophy), ale nieporozumienia z prezesem doprowadziły do zwolnienia go z klubu. Następną pracą jest ta obecna w Newcastle.
Zaczynał od zespołu Linwood Rangers Boys’ Club w 1980 (miał wtedy 11 lat). Karierę na poważnie zaczął w St. Mirren w 1986 roku. Rok później zdobył Puchar Szkocji. Występując na pozycji pomocnika, spędził w klubie siedem lat. W 1993 przeszedł do Motherwell, gdzie w 1995 był wicemistrzem Szkocji. W 1996 dołączył do zespołu Borussi Dortmund. Spędził tam nieco ponad rok, ale wygrał Ligę Mistrzów. Był pierwszym Brytyjczykiem, który odniósł taki sukces w klubie spoza Wysp i pierwszym, który wygrał w Lidze Mistrzów od momentu jej powstania. W listopadzie 1997 został sprzedany do Celticu Glasgow. Spędził tam osiem lat, wygrywając cztery razy ligę, cztery razy wicemistrzostwo, raz Puchar Szkocji, raz Puchar Ligi Szkockiej i był także kapitanem zespołu w finale Pucharu UEFA w 2003 roku (słynny mecz Porto – Celtic). Do tego dodajmy 40 meczów w kadrze Szkocji, z najjaśniejszym punktem w postaci udziału w MŚ we Francji w 1998 roku.
Kariera menedżerska zaczęła się w 2005 od Livingston. W teorii był jeszcze zawodnikiem, miał łatać tylko ewentualne ubytki w składzie, a wystąpił siedem razy. W lutym 2006 zrezygnował, bo odniósł tylko dwa zwycięstwa od początku sezonu. W czerwcu został menedżerem Wycombe Wanderers. Z klubem grającym w czwartej lidze osiągnął półfinał Pucharu Ligi, a zrezygnował w maju 2008 po porażce w barażach ze Stockport. W październiku 2008 zaczął pracę w Colchester, gdzie zespół był solidnym średniakiem. Następny sezon zaczął od zwycięstwa 7-1 nad Norwich City. Tydzień później został menedżerem tego właśnie klubu. W pierwszym sezonie swojej pracy wygrał trzecią ligę, a następnie awansował do Premier League (drugie miejsce w Championship).
Początkowo był trenerem młodzieży w tym klubie, następnie asystentem menedżera w AS Cannes. Od 1984 do 1987 był menedżerem AS Nancy, ale bez sukcesów. W ostatnim roku swojej pracy zespół został zdegradowany do drugiej ligi. Następnie osiem lat prowadził Monaco i odnosił sukcesy. Mistrzostwo (w pierwszym sezonie pracy w klubie), puchar (trzy lata później), kupowanie ciekawych graczy. Miał oferty od reprezentacji swojego kraju i Bayernu, ale pozostał wierny klubowi. W ‘nagrodę’ kilka tygodni później został rozwiązany kontrakt i Wenger znalazł się w Japonii. Półtora roku pracy zakończyło się sukcesem. Nagoya Grampus Eight, klub prowadzony przez Francuza, zdobył Puchar Japonii, a w lidze zespół z ostatniej trójki w tabeli awansował na drugą pozycję. Dzięki temu wygrał nagrodę dla najlepszego menedżera w lidze w 1995. Natomiast znajomość z Davidem Deinem, wiceprezesem Arsenalu w tamtym okresie, zaowocowała kontraktem w tym właśnie klubie. Co prawda zaczęło się od tytułu w lokalnej gazecie Arsene who?, ale teraz nie trzeba już przedstawiać francuskiego menedżera, który zrewolucjonizował klub i samą ligę. Trzy tytuły mistrzowskie (ostatni 2004), cztery Puchary Anglii i finał Ligi Mistrzów w 2006 roku. I oczywiście sezon bez porażki, w roku 2003/2004.
Aston Villa - Alex McLeisch (Szkot) od 17.06.2011
Całą piłkarską karierę związany był z klubem Aberdeen. Zagrał prawie pół tysiąca spotkań na pozycji środkowego obrońcy od 1978 do 1994. Wystąpił też trzy razy w barwach Motherwell, ale był wtedy grającym menedżerem.
W latach 1994-1998 prowadził właśnie ten klub. Zaczął bardzo dobrze, bo od drugiego miejsca, ale nie był w stanie powtórzyć tego osiągnięcia. Potem prowadził z sukcesami Hibernian i w grudniu 2001 został menedżerem Glasgow Rangers. Tutaj kariera układała się w dość nietypowy sposób. Z jednej strony sukcesy w Europie (pierwszy szkocki zespół, który awansował z fazy grupowej europejskich pucharów), z drugiej porażki z Celtikiem. Przez krótki okres był ekspertem w telewizji, a od stycznia 2007 selekcjonerem Szkocji. Była w tym okresie wygrana z Francją w Paryżu, ale też porażka w Gruzji i ostatecznie wyeliminowanie przez Włochów. Potem zaczęła się kariera w Anglii. Birmingham, gdzie były mieszane emocje w 2011 (Puchar Ligi ale też spadek), a obecnie Aston Villa.
Blackburn Rovers - Steve Kean (Szkot) od 13.10.2010
Karierę rozpoczynał, a raczej próbował rozpocząć w Celticu w 1985 roku. Tam się jednak nie mógł przebić do składu. Nie udało się też na wypożyczeniu do Swansea dwa lata później. Potem grał w Alloa Athletic (zagrał raz), występował przez jakiś czas w portugalskiej Academice Coimbra (źródła się różnią ile spędził tam lat, podobno nawet sześć, stąd znajomość portugalskiego), a następnym klubem było Bath City. Karierę zakończył w Newbury Town w 1994. Podobno miał problemy z kontuzjami, dlatego skończył grać w piłkę.
Podobno początkowo pracował jako tłumacz z portugalskiego w Reading, potem jako trener juniorów w tym klubie. Potem został szefem akademii, a następnie przeszedł do Fulham na podobną pozycję. W 2003 został asystentem Chrisa Colemana. Podążył razem z nim do Realu Sociedad w 2007 roku, a następnie do Coventry City. Odrzucił propozycję z Chelsea, gdzie miał być jednym z trenerów, lub nawet asystentem Luiza Felipe Scolariego (to akurat jest potwierdzone w wielu źródłach). W sierpniu 2009 został trenerem pierwszego zespołu w eBlackburn, a pod koniec 2010 został najpierw tymczasowym, a potem stałym menedżerem w klubie.
Bolton Wanderers - Owen Coyle (urodzony w Szkocji Irlandczyk) od 08.01.2010
W 1985 zaczął występować w Dumbarton na pozycji napastnika. Potem grał w innych szkockich zespołach, z przerwą na grę w Boltonie. Wówczas klub występował w trzeciej lidze i wywalczył awans do drugiej. Ostatnim klubem był St. Johnstone F.C. w 2007, chociaż czasami Coyle występował na boisku. Grał w rezerwach Burnley, czy w towarzyskim meczu Boltonu. Osiągnięcia to mistrzostwo drugiej ligi szkockiej i jeden występ w kadrze Irlandii.
Kariera szkoleniowca zaczęła się w styczniu 2003 roku. Razem z Johnem Hughesem stworzyli duet grających menedżerów prowadzących zespół Falkirk. Z tego właśnie okresu pochodzi wygrana w drugiej lidze szkockiej. Po zakończeniu tego sezonu Coyle dołączył do Dundee United, gdzie został jednym z trenerów. W kwietniu 2005 zostaje menedżerem St. Johnstone. Dwa półfinały pucharów krajowych oraz drugie miejsce w drugiej lidze (ale brak awansu) to najważniejsze osiągnięcia. 22 listopada 2007 został menedżerem Burnley. Doprowadził swój zespół do awansu przez baraże do Premier League. Tam jednak nie wiodło się aż tak dobrze. W styczniu 2010 Coyle zmienia klub na Bolton.
Chelsea - Roberto Di Matteo (Włoch urodzony w Szwajcarii) od 04.03.2012
Występował jako pomocnik, a karierę rozpoczął w szwajcarskim
Schaffhausen. Potem grał w FC Zurich i w FC Aarau. W tym drugim klubie w 1993
wygrał mistrzostwo kraju i zdobył nagrodę dla gracza roku. W tym samym roku
przeszedł do Lazio na zasadzie wolnego transferu. Tam był podstawowym graczem,
ale nieporozumienia z trenerem spowodowały, że w 1996 został sprzedany do
Chelsea za prawie pięć milionów funtów. Tam wygrał dwa razy Puchar Anglii, raz
Puchar Ligi, Tarczę Wspólnoty, Puchar Zdobywców Pucharów (nieistniejący już
puchar europejski) i Superpuchar Europy. Na początku sezonu 2000/2001 w meczu
pucharowym złamał nogę w trzech miejscach i już nie wrócił. W lutym 2002
zakończył karierę piłkarską. Dla Włoch zagrał 34 razy i wystąpił w
Mistrzostwach Europy w 1996 i Mistrzostwach Świata dwa lata później.
Kariera menedżerska rozpoczyna się lipcu 2008 od Milton Keynes
Dons. Zajął trzecie miejsce w trzeciej lidze i przegrał w barażach. Menedżer
natomiast przeszedł do West Bromwich Albion. W pierwszym sezonie pracy zajął
drugie miejsce w drugiej lidze i wywalczył automatyczny awans do Premier
League. W pierwszym meczu jego zespół przegrał 6-0 na wyjeździe z Chelsea.
Potem było lepiej, była nawet nagroda dla menedżera miesiąca za wrzesień 2010,
ale wyniki się urwały dość gwałtownie. Dlatego w lutym 2011 został zwolniony z
klubu. W czerwcu został asystentem Andre Villasa-Boasa, a po jego zwolnieniu
został menedżerem tymczasowym do końca sezonu.
Everton - David Moyes (Szkot) od 15.03.2002
Karierę zaczynał w Celticu i występował na pozycji środkowego obrońcy. Przez trzy sezony zagrał tam jednak nieco ponad 20 spotkań. Potem zwiedzał kluby z niższych lig angielskich lub szkockich. Najdłużej grał jednak w Preston North End, gdzie po praktycznie ośmiu latach zakończył karierę piłkarską.
12 stycznia 1998 został menedżerem właśnie tego zespołu. Początkowo ustabilizował sytuację w drużynie, a potem wygrał czwartą ligę, by po sezonie zająć miejsce dające prawo gry w barażach w trzeciej. To się jednak nie udało. Skład był jednak praktycznie taki sam, jak w lidze niżej. Od marca 2002 Szkot prowadzi Everton. Sukcesów w postaci wygranych trofeów jednak nie ma, głównie z powodu słabości składu w klubie i notorycznych problemów finansowych.
Fulham - Martin Jol (Holender) od 07.06.2011
Zaczynał w zespołach młodzieżowych, a potem dołączył do ADO Den Haag, gdzie spędził pięć lat, grając w pomocy. W 1975 wygrał razem z kolegami Puchar Holandii, a potem zwiedzał kluby. Sezon w Bayernie, trzy lata w Twente, dwa lata w West Bromwich Albion (gdzie były półfinały obu pucharów krajowych), sezon w Coventry City i powrót na cztery sezony do ADO. W 1985 zdobył nagrodę dla holenderskiego gracza roku. W kadrze swojego kraju wystąpił trzy razy w 1980 roku, w związku z udziałem Holandii w Małych Mistrzostwach Świata.
Kariera trenerska zaczęła się w 1991 w amatorskim zespole ADO Den Haag. Po czterech latach Holender przeszedł do Scheveningen, również amatorskiego zespołu, gdzie wygrał mistrzostwo amatorskich zespołów. Zaowocowało to pierwszą poważną, że tak to nazwiemy, pracą. Od 1 listopada 1996 prowadził Rodę Kerkrade, z którą zdobył Puchar Holandii w pierwszym roku. Sześć następnych lat spędził w RKC Waalwijk, gdzie udanie bronił klub przed spadkiem i dostawał za to wyróżnienia dla najlepszego trenera (2001 i 2002). Następnie Jol trafił do Tottenhamu. Początkowo jako asystent Jacquesa Santiniego, a po 13 meczach, 08.11.2004 to właśnie Holender został menedżerem zespołu. W pierwszym sezonie była 9 miejsce, w drugim piąte (o włos czwarte, bo przed ostatnim meczem byli o punkt nad Kanonierami), w trzecim znów piąte, a czwarty sezon zamiast walki o pierwszą czwórkę zakończył się zwolnieniem Holendra po bardzo słabym jak na aspiracje klubu początku sezonu. Zwolnieniem dość kontrowersyjnym, bo władze klubu nie zachowały się w 100% fair w stosunku do swojego trenera. Następnie Holender z sukcesami pracował w HSV Hamburg (piąte miejsce w lidze i dwa półfinały pucharów w jednym sezonie) i Ajaxie (po niezbyt udanym początku sezonu zespół przespacerował się po rywalach, wygrywając wszystko od 21 kolejki i mając fantastyczny bilans bramkowy 106-20. Wystarczyło to jednak tylko na wicemistrzostwo i puchar kraju; tytuł mistrza został przegrany tylko o punkt). 6.12.2010 Martin Jol zrezygnował z pracy w Ajaksie, a klub tracił wtedy pięć punktów do lidera. I jak się potem okazało, wygrał w tym sezonie ligę. W czerwcu Holender objął zespół Fulham.
Liverpool - Kenny Dalglish (Szkot) od 08.01.2011, najpierw tymczasowo, od 12.05 na stałe.
Zaczynał jako bramkarz w szkole, ale do historii przeszedł jako napastnik. Gdy miał 16 lat, zainteresował się nim Celtic Glasgow. Klub podpisał kontrakt i wypożyczył do Cumbernauld United F.C. Potem grał w Celtiku, był na trybunach podczas Ibrox Disaster w 1971 (66 osób zostało stratowanych w tłumie, w tym wiele dzieci). W Szkocji grał do 1977 roku, wygrywając cztery mistrzostwa, cztery puchary kraju i raz puchar ligi. Potem przeszedł do Liverpoolu, gdzie miał zastąpić Kevina Keegana sprzedanego do HSV. Zawodnikiem The Reds był do 1990 roku i był świadkiem zarówno tragedii na Heysel (39 kibiców Juventusu zginęło stratowanych w tłumie), jak i na Hillsborough (z tego samego powodu jak wcześniejsze tragedie, zginęło 96 osób). Z The Reds wygrał wiele trofeów, jak dobrze liczę 20, w tym sześć mistrzostw Anglii.
Od 1985 roku był grającym menedżerem Liverpoolu i można zapisać mu kilka trofeów z tych, które zdobywał razem z innymi piłkarzami. W lutym 1991 zrezygnował, by w październiku tego samego roku objąć Blackburn. Najpierw awansował do Premier League, potem zajął w niej kolejno czwarte, drugie miejsce, by wygrać ligę w 1995. Potem został dyrektorem w klubie, by po sezonie zrezygnować z pracy. W styczniu 1997 wrócił do pracy w Newcastle. Drugie miejsce w lidze, awans do Ligi Mistrzów, zwycięstwo w niej nad Barceloną w fazie grupowej i porażka w finale FA Cup z Arsenalem oraz 13 miejsce w drugim sezonie w lidze to najważniejsze wydarzenia z tego okresu. Po dwóch remisach na początku następnego sezonu został zwolniony. W czerwcu 1999 został dyrektorem sportowym w Celticu, a od lutego 2000 menedżerem klubu. Odszedł po wygranej w finale pucharu ligi w tym właśnie roku. W lipcu 2009 wrócił do Liverpoolu. Początkowo był ambasadorem klubu i pracował w akademii. Jednak głosy niezadowolenia po słabych wynikach osiąganych przez zespół prowadzony przez Roya Hodgsona stawały się coraz głośniejsze i od stycznia 2011 Kenny Dalglish znów prowadzi można powiedzieć swój klub.
Manchester City - Roberto Mancini (Włoch) od 19.12.2009
Kariera piłkarska zaczęła się bardzo, bardzo wcześnie. Był jednocześnie ministrantem oraz zawodnikiem Aurora Calcio i pewne zabawne zdarzenie miało miejsce w czasie pierwszej komunii świętej. Ksiądz był jednocześnie trenerem w klubie i poprosił Manciniego, żeby ten po otrzymaniu sakramentu od razu się przebrał i poszedł grać, bo drużyna przegrywała dwiema bramkami do przerwy. Potem jedynie musiał uspokoić rodziców, którzy byli zdenerwowani tym, że ich syna nie ma w kościele. Można powiedzieć, że Roberto Mancini już od samego początku był przeznaczony do piłki nożnej. 12.09.1981 zadebiutował w Serie A w barwach Bolonii. Po sezonie za ponad dwa miliony funtów przeszedł do Sampdorii. Stworzył tam razem z Gianlucą Viallim duet napastników, dzięki którym klub wygrał jedno mistrzostwo kraju, cztery puchary Włoch, jeden superpuchar, jeden Puchar Zdobywców Pucharów i zanotował porażkę z Barceloną w finale Pucharu Europy. Następnie przeniósł się do Lazio, gdzie występował w latach 1997-2000. Dorzucił tam kolejne mistrzostwo, dwa puchary krajowe, jeden superpuchar, Puchar Zdobywców Pucharów oraz Superpuchar Europy. Pod koniec swojej kariery w rzymskim klubie ogłosił, że rezygnuje z gry (zanotował serię 20 meczów bez bramki) i został asystentem Svena-Gorana Erikssona. Jednak w styczniu 2001 dołączył do Leicester. Wystąpił w pięciu meczach, a następnie wyjechał do Włoch. W połowie lutego skontaktował się z klubem i poinformował, że nie wraca, bo otrzymał propozycję pracy w charakterze menedżera we Włoszech. Jedynym poważniejszym skutkiem tej przygody w Leicester było zakochanie się w angielskim futbolu, a w konsekwencji późniejsza praca na Wyspach. Dodajmy do tego, że kariery w reprezentacji nie zrobił. Miał za dużą konkurencję po prostu. Co prawda ma brązowy medal za MŚ w 1990 roku, ale nie zagrał tam nawet minuty. Potem zrezygnował z gry w kadrze, bo nikt nie mógł mu zagwarantować stałego miejsca w pierwszym składzie.
Wracając do kariery menedżerskiej. Fiorentina była pierwszym klubem w 2001 roku, ale tak właściwie pierwsza była zgoda włoskiej federacji, bo Mancini nie ukończył wszystkich potrzebnych kursów. To była trudna praca w klubie nie mającym tak właściwie pieniędzy. Podobno kilka razy sam musiał zagrać, czasami pracował za darmo, otrzymywał pogróżki po sprzedaży gwiazd zespołu, ale w maju 2001 wygrał Puchar Włoch. Z klubu odszedł w styczniu 2002. Następna praca, w Lazio, też wiązała się z problemami finansowymi. Trzeba było sprzedać gwiazdy, a reszta zawodników miała obniżone kontrakty. Był jednak półfinał Pucharu UEFA i przegrana z Porto (to ta słynna edycja z roku 2002/2003) oraz zdobycie Pucharu Włoch w 2004 roku. Dodajmy do tego czwarte i szóste miejsce w lidze i zainteresowanie ze strony Interu staje się jasne. Został menedżerem tego klubu w 2004. Przez cztery lata uczynił z klubu hegemona na krajowym podwórku. Trzy tytuły mistrzowskie, po dwa puchary krajowe i superpuchary. W grudniu 2009 zainteresował się nim Manchester City. Wkrótce została podpisana umowa. Reszta to historia, która się tworzy.
Manchester United - Sir Alex Ferguson (Szkot) od 06.11.1986
Kariera piłkarska zaczęła się 15 listopada 1958 roku w barwach Quenns Park FC, małego szkockiego zespołu. SAF grał na pozycji napastnika, a jednocześnie pracował w stoczni w Clyde. Potem zwiedzał inne szkockie zespoły, między innymi Glasgow Rangers, dwa razy awansował do pierwszej ligi, aż w końcu w 1974 zakończył swoją, niezbyt imponującą trzeba powiedzieć, karierę jako futbolista.
Pierwszym klubem w karierze menedżerskiej był East Stirlingshare. Ferguson był zatrudniony na pół etatu, a jego kontrakt opiewał na 40 funtów tygodniówki. Po siedemnastu meczach SAF przeniósł się do St Mirren FC. Jak się okazało, to jedyny klub, który zwolnił Fergusona z pracy. Przez cztery lata wygrał z nimi drugą ligę, ale został zwolniony za złamanie kontraktu. Szkot negocjował z Aberdeen i namawiał niektórych piłkarzy, by za nim podążyli. Od czerwca 1978 prowadził właśnie wspomniany zespół, gdzie przyszły sukcesy. Do 1986 wygrał trzy razy ligę, cztery razy puchar, raz puchar ligi, raz Puchar Zdobywców Pucharów (nieistniejące już rozgrywki organizowane przez UEFA) i Superpuchar Europy (pokonując w dwumeczu HSV). Dorobił się również ksywki Furious Fergie. W latach 1985-86 był asystentem selekcjonera Szkocji, Jocka Steina. 6 listopada 1986 Ferguson został menedżerem Czerwonych Diabłów. Początki nie były idylliczne. W sezonie 1987/1988 Ferguson zagrał jeden mecz w barwach klubu, w spotkaniu towarzyskim, ale w lidze nie szło najlepiej. Efektem tego był słynny transparent ‘Trzy lata wymówek i wciąż gówno z tego wynika. Żegnamy, Fergie’ klik. Nic dziwnego, skoro zespół znalazł się tuż nad strefą spadkową. W 1990 roku los się odmienił od meczu pucharowego z Nottingham Forest. Podobno praca Fergusona wisiała wtedy na włosku. Potem przyszła wygrana w Pucharze Anglii, a potem już wszystkie te trofea, o których wiemy. W momencie pisania tego tekstu jest już ich 37, jak dobrze liczę.
Newcastle United - Alan Pardew (Anglik) od 09.12.2010
Początkowo grał w piłkę amatorsko, pracując jako szklarz i kierowca taksówki. Występował na pozycji pomocnika w klubach, które są bardzo nisko w ligowej hierarchii. Był też w reprezentacji Anglii zespołów amatorskich. Następnie występował w głośniejszych drużynach, że tak to ujmiemy. Crystal Palace, Charlton czy Tottenham (wypożyczenie).W latach 1995-97 był w Barnet, jako grający trener (menedżerem był Terry Bullivant), a następnie podążył z nim do Reading.
Na początku prowadził drużynę rezerw, potem w marcu 1998 został menedżerem czasowym, aż do zatrudnienia przez klub Tommy’ego Burnsa. Od 1999 był menedżerem Reading, a z tych czasów pochodzi motto ‘wytrwałość, duch i spryt’, któremu hołduje menedżer. W 2001 jego zespół przegrał w finale baraży z Walsall. W 2003 przeszedł do West Hamu, skąd został zwolniony w grudniu 2006. Szybko trafił do Charltonu, ale tam nie odniósł sukcesu. W listopadzie 2008 odszedł za porozumieniem stron. W lipcu 2009 trafił do Southampton, wygrał Football League Trophy (inna nazwa Johnstone’s Paint Trophy), ale nieporozumienia z prezesem doprowadziły do zwolnienia go z klubu. Następną pracą jest ta obecna w Newcastle.
Norwich City - Paul Lambert (Szkot) od 18.08.2009
Zaczynał od zespołu Linwood Rangers Boys’ Club w 1980 (miał wtedy 11 lat). Karierę na poważnie zaczął w St. Mirren w 1986 roku. Rok później zdobył Puchar Szkocji. Występując na pozycji pomocnika, spędził w klubie siedem lat. W 1993 przeszedł do Motherwell, gdzie w 1995 był wicemistrzem Szkocji. W 1996 dołączył do zespołu Borussi Dortmund. Spędził tam nieco ponad rok, ale wygrał Ligę Mistrzów. Był pierwszym Brytyjczykiem, który odniósł taki sukces w klubie spoza Wysp i pierwszym, który wygrał w Lidze Mistrzów od momentu jej powstania. W listopadzie 1997 został sprzedany do Celticu Glasgow. Spędził tam osiem lat, wygrywając cztery razy ligę, cztery razy wicemistrzostwo, raz Puchar Szkocji, raz Puchar Ligi Szkockiej i był także kapitanem zespołu w finale Pucharu UEFA w 2003 roku (słynny mecz Porto – Celtic). Do tego dodajmy 40 meczów w kadrze Szkocji, z najjaśniejszym punktem w postaci udziału w MŚ we Francji w 1998 roku.
Kariera menedżerska zaczęła się w 2005 od Livingston. W teorii był jeszcze zawodnikiem, miał łatać tylko ewentualne ubytki w składzie, a wystąpił siedem razy. W lutym 2006 zrezygnował, bo odniósł tylko dwa zwycięstwa od początku sezonu. W czerwcu został menedżerem Wycombe Wanderers. Z klubem grającym w czwartej lidze osiągnął półfinał Pucharu Ligi, a zrezygnował w maju 2008 po porażce w barażach ze Stockport. W październiku 2008 zaczął pracę w Colchester, gdzie zespół był solidnym średniakiem. Następny sezon zaczął od zwycięstwa 7-1 nad Norwich City. Tydzień później został menedżerem tego właśnie klubu. W pierwszym sezonie swojej pracy wygrał trzecią ligę, a następnie awansował do Premier League (drugie miejsce w Championship).
Queens Park Rangers - Mark Hughes (Walijczyk) od 10.01.2012
Karierę rozpoczynał w zespole Manchesteru United i grał na pozycji napastnika, a do 1986 raz wygrał Puchar Anglii. W tym roku trafił do Barcelony, ale w Katalonii rozczarował i już po sezonie został wypożyczony do Bayernu Monachium. W 1988 wraca do Manchesteru, gdzie spędził następne siedem sezonów. W tym czasie wygrał dwa mistrzostwa, kolejna dwa puchary kraju, jeden Puchar Ligi, trzy razy Tarczę Wspólnoty, po jednym razie Puchar Zdobywców Pucharów i Superpuchar Europy. Potem został sprzedany do Chelsea. Przez trzy lata w londyńskim klubie wygrał trzy puchary: Anglii, Ligi i Puchar Zdobywców Pucharów. Potem grał jeszcze w Southampton, Evertonie, a karierę piłkarską zakończył w Blackburn w lipcu 2002 (w tym ostatnim klubie wywalczył jeszcze Puchar Ligi). Dla Walii zagrał 72 razy.
Kariera jako szkoleniowiec zaczęła się w 1999 roku. Co ciekawe od pozycji selekcjonera Walii. Początkowo razem z Nevillem Southallem, następnie samodzielnie.Sukcesem były eliminacje do Euro 2004, w których Walia zajęła drugie miejsce w grupie (losowana z czwartego koszyka), a w barażach przegrała jedną bramką z Rosją. We wrześniu 2004 został menedżerem Blackburn. Najpierw utrzymał klub z lidze zajmując 15 miejsce w tabeli, a potem kolejno szóste, dziesiąte i siódme, co jak na możliwości klubu było wielkim sukcesem. Sukcesem były również trzy półfinały pucharów krajowych (dwa razy FA Cup, raz Puchar Ligi), czy występy w Europie. Dlatego w 2008 jego osobą były zainteresowane Manchester City i Chelsea. Ostatecznie trafił do tego pierwszego klubu. Był menedżerem klubu, gdy przejęła go grupa inwestycyjna Abu Dhabi United. Dokonał kilku ciekawych transferów, ale kryzys formy jaki dopadł zespół jesienią 2009 spowodował, że rozwiązano z nim kontrakt w grudniu 2009. W lipcu 2010 został menedżerem Fulham. Pracował tam 11 miesięcy i doprowadził klub do ósmego miejsca w lidze. Następnie po sezonie zrezygnował, gdyż w kilku atrakcyjnych klubach były wakaty i pewnie liczył na to, że obejmie jakiś zespół. Sama rezygnacja zostawiła po sobie trochę negatywnych emocji. Nowej pracy jednak nie było, a pomocną rękę wyciągnął do niego dopiero QPR w styczniu 2012.
Stoke City - Tony Pulis (Walijczyk) od 15.06.2006
Występował na pozycji obrońcy i karierę zaczął w Bristol Rovers w 1975. Wcześniej występował w zespołach Newport YMCA i zespole juniorskim Bristol Rovers. Po sześciu latach dołączył do Happy Valley z Hongkongu. Po roku wrócił do Rovers, a potem grał w zespołach z niższych lig. Sukcesem było mistrzostwo trzeciej ligi w 1987 z Bournemouth. Karierę zakończył w tym klubie w 1992 roku.
Kariera menedżerska zaczęła się w tym roku, a zastąpił Harrego Redknappa. Tam sukcesu nie było, o takim można mówić w Gillingham. Przez cztery sezony przemienił zespół walczący o uchronienie się przed spadkiem z czwartej lidze do drużyny walczącej o awans w trzeciej. W 1996 świętował awans do trzeciej ligi, a w 1999 przegrał w barażach z Manchesterem City i potem został zwolniony. Został menedżerem Bristol City, co nie spotkało się z aprobatą fanów zespołu (rywalizacja City-Rovers). Dlatego w styczniu 2000 był już menedżerem Portsmouth. Został jednak zwolniony w październiku tego samego roku. Następna praca to rok 2002 w Stoke. Jeszcze w drugiej lidze, w pierwszym sezonie uratował w ostatniej kolejce zespół przed spadkiem, a w drugim zajął 11 miejsce. W 2005 nieporozumienia z właścicielem klubu narastały i doprowadziły do zakończenia kontraktu po sezonie. We wrześniu zostaje menedżerem Plymouth Argyle i z zespołu bijącego się w dole tabeli czyni zespół mogący myśleć nawet o miejscach barażowych. W maju 2006 zainteresowany ponownie jego usługami był zespół Stoke, który zmienił już właściciela. Początkowo nie zgadzał się na to obecny zespół, ale uległ i od czerwca 2006 Pulis pracuje ponownie w Stoke. W pierwszym sezonie było ósme miejsce, w drugim awans (drugie miejsce w drugiej lidze), a w 2011 finał Pucharu Anglii i występy w europejskich pucharach.
Sunderland – Martin O’Neill (Północno Irlandczyk) od 04.12.2011
Kariera ze sportem zaczyna się od występów w futbolu gaelickim. Jego ojciec zakładał jeden z klubów tej dyscypliny, dwaj bracia grali aktywnie (ma cztery siostry i czterech braci tak na marginesie), a on grał, jak był dzieckiem. Potem próbował łączyć obie te dyscypliny, mimo że było to zakazane. W 1970 wygrał puchar w rozgrywkach futbolu gaelickiego organizowanych między szkołami. Grał w piłkę nożną w Rosario Football Club, potem Derry City, a ostatecznie w 1971 został piłkarzem klubu Lisburn Distillery. Długo tam nie pograł, bo występując w pomocy zdobył dwie bramki w wygranym finale Pucharu Irlandii Północnej, a potem zdobył bramkę przeciwko Barcelonie w pucharach europejskich. Na 10 lat trafił do Nottingham Forest. Początkowo zespół spadł z ligi, ale w 1975 objął go Brian Clough. I zaczęła się rewolucja. W tym okresie O’Neill zdobył puchar połączonych federacji angielskiej i szkockiej, dwa Puchary Ligi, Tarczę Wspólnoty, mistrzostwo Anglii, dwa razy Puchar Europy i raz Superpuchar Europy. Po 1981 grał jeszcze w Norwich City, Notts County, Chesterfield, a karierę zakończył w Fulham, chociaż w tych dwóch ostatnich klubach nie zagrał ani jednego oficjalnego meczu. Powodem zakończenia kariery sportowej była kontuzja kolana. W reprezentacji występował w latach 1971-1984 i zagrał w niej 64 razy. Był kapitanem podczas MŚ w 1982, kiedy Irlandia Północna odniosła bardzo duży sukces. Wygrała swoją grupę, pokonując między innymi gospodarzy, Hiszpanów, a w drugiej fazie grupowej zremisowała z Austrią i przegrała z Francją. Dwa razy reprezentacja wygrywała też w Mistrzostwach Wysp Brytyjskich, nieoficjalnym turnieju organizowanym między reprezentacjami brytyjskimi.
Kariera menedżerska zaczęła się w 1987 roku w Grantham Town FC z siódmej/ósmej ligi. Potem krótki epizod w Shepshed Charterhouse i w lutym 1990 O’Neill zostaje menedżerem Wycombe Wanderers. W 1991 wygrywa Football League Trophy, a potem walczy o awans do czwartej ligi. Udaje się to w 1993 i powtarza się jednocześnie sukces w pucharze. O’Neill odrzucił ofertę Nottingham Forest i poprowadził klub do awansu poprzez baraże do trzeciej ligi w 1994. Rok później szóste miejsce, ale nie dało ono baraży wskutek reorganizacji lig. W czerwcu O’Neill przechodzi do Norwich City, ale po sześciu miesiącach konflikt z prezesem klubu powoduje, że rezygnuje z pracy. Miesiąc później zostaje menedżerem Leicester City. W 1996 awansuje po barażach do Premier League, a w następnych sezonach dwa razy zdobywa Puchar Ligi, raz jest finalistą. Pierwszego czerwca 2000 odchodzi z Leicester i zostaje menedżerem w Celticu. Trzy razy wygrał tam ligę, trzy razy Puchar Szkocji, raz Puchar Ligi, trzy razy wprowadził klub do Ligi Mistrzów, a w 2003 przegrał w finale Pucharu UEFA z FC Porto prowadzonym wówczas przez Jose Mourinho jedną bramką po dogrywce. W maju 2005 rezygnuje z pracy w klubie po wykryciu chłoniaka u jego żony Geraldine. Wraca w sierpniu 2006 do Aston Villi. Przez cztery lata zajmuje 11, a potem trzy razy szóste miejsce w lidze. Raz gra w finale Pucharu Ligi. Gdy wydawało się, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, nastąpiła katastrofa. Pięć dni przed rozpoczęciem nowego sezonu O’Neill rezygnuje. Brak porozumienia między nim, a prezesem klubu niejako wymusił tę decyzję. Chodziło rzecz jasna o pieniądze wydawane na transfery. Przez kilkanaście następnych miesięcy media spekulowały, że O’Neill obejmie jakiś klub. Ostatecznie udało się włodarzom Sunderlandu przekonać menedżera do dołączenia do tego zespołu.
Swansea City - Brendan Rodgers (Północno Irlandczyk) od 16.07.2010
Trudno mówić o karierze piłkarskiej, skoro z powodu kontuzji zakończyła się ona w wieku 20 lat. Zaczęła się w klubie Ballymena United F.C. (półamatorski, północnoirlandzki klub), a kończy w Reading. Nie wystąpił w żadnym oficjalnym meczu w obu tych drużynach. Oficjalny koniec kariery miał miejsce w 1993 roku.
W tym też klubie, Reading, zaczyna się kariera szkoleniowa. W 1995 zostaje menedżerem zespołu juniorów. Pracował na tym stanowisku do 2004 roku. Wtedy Jose Mourinho ściąga go do Chelsea, gdzie zajmuje się początkowo też szkoleniem młodzieży, a potem zostaje szefem drużyny rezerw. 24 listopada 2008 zostaje po raz pierwszy menedżerem klubu. Z Watford rozstał się jednak bardzo szybko, bo już piątego czerwca następnego roku został menedżerem Reading. W tym klubie mu się jednak nie udało. W grudniu umowa została rozwiązana za porozumieniem stron. Następną pracą jest ta obecna. Pierwszy sezon zakończył się awansem do Premier League.
Tottenham Hotspur - Harry Redknapp (Anglik) od 26.10.2008
Grał w zespołach juniorskich Tottenhamu, a w wieku 15 lat przeszedł do West Hamu. Zadebiutował tam w 1965 roku i występował przez siedem lat. Potem cztery sezony spędził w Bournemouth, a następnie zagrał jeden mecz i spędził sezon w Brentford. Następnie wyjechał za ocean, gdzie przez cztery sezony w Seattle Sounders (Północnoamerykańska Liga Piłkarska, poprzedniczka MLS) zagrał 24 razy.
Jednocześnie z pobytem w tym klubie wiążą się początki kariery jako szkoleniowiec. Początkowo jako grający asystent trenera. Po 1979 pracował jako asystent w Oxford City, grającym wówczas w lidze regionalnej. Następnie od 1982 był asystentem w Bournemouth. W 1983 został menedżerem klubu i zaczął odbudowę drużyny (przejmując obowiązki menedżera zespół walczył o uchronienie się przed spadkiem z trzeciej ligi). W 1984 przyszło zwycięstwo w Football League Trophy, a w 1987 awans do drugiej ligi. Po trzech sezonach zespół spadł z ligi, a Redknapp miał wypadek samochodowy. Będąc we Włoszech na Mistrzostwach Świata w 1990 wraz z grupą znajomych, ich samochód zderzył się z innym pojazdem. Z wraku pojazdu wyciągnął go Michael Sinclair, prezes York City. Zakończyło się to złamaniem kości czaszki, złamanym nosem, pękniętymi żebrami i raną nogi. Załogi karetek uznały go za zmarłego po przyjeździe na miejsce wypadku. Po wypadku był nieprzytomny dwa dni, a dwa tygodnie później został przewieziony do Anglii specjalnym samolotem, przystosowanym do transportu rannych. Pamiątką wypadku jest anosmia, a więc brak węchu. W 1992 odszedł z Bournemouth, a dołączył w roli asystenta do West Hamu. W 1994 został menedżerem tego klubu i był nim siedem lat. Z jednej strony byli wychowankowie (Rio Ferdinand, Michael Carrick, Joe Cole czy Frank Lampard), z drugiej pomyłki na rynku transferowym, czasami dość kosztowne. Z sukcesów było zwycięstwo w Pucharze Intertoto w 1999 roku. Przed ostatnim meczem sezonu 2000/2001 odszedł z klubu. Był przygotowany kontrakt na następne lata, ale udzielając wywiadu magazynowi fanów powiedział kilka słów za dużo, a to nie spodobało się prezesowi. Dlatego zamiast kontraktu było zwolnienie. Latem 2001 został dyrektorem sportowym w Portsmouth, a w marcu 2002 menedżerem. Sezon później awansował do Premier League. W pierwszym sezonie się utrzymał w lidze, ale potem pojawiły się nieporozumienia z właścicielem klubu i w listopadzie 2004 rezygnacja. Tak właściwie dwa tygodnie później został menedżerem Southampton, a to nie spodobało się kibicom Portsmouth (oba te kluby rywalizują ze sobą). Miał jedno zadanie, utrzymać zespół w Premier League, ale to nie mogło się udać. Pozostał w klubie po spadku, pracował prawie rok w klubie, ale nieporozumienia z prezesem oraz zwolnienie się posady w poprzednim zespole sprawiły, że w grudniu 2005 był znów menedżerem Portsmouth. Pracował tam do 2008 roku i odniósł swój chyba największy sukces. W 2008 właśnie wygrał Puchar Anglii. Pewnie dlatego właściciele Tottenhamu nie wahali się wyłożyć pięciu milionów funtów i sprowadzić właśnie tego menedżera. Wtedy prowadzeni przez Juande Ramosa zawodnicy Spurs zamykali tabelę, więc potrzebne były zmiany. Takim korzystnym impulsem było zatrudnienie Harrego Redknappa.
West Bromwich Albion - Roy Hodgson (Anglik) od 11.02.2011
Karierę piłkarską rozpoczął w 1963 roku w Crystal Palace. Tam nie przebił się do składu i grał w zespołach z niższych lig. Karierę zakończył w 1976 roku.
Początek kariery trenerskiej wiąże się z pobytem w Maidstone United, klubie z siódmej/ósmej ligi, w sezonie 1971-1972. Wtedy Hodgson był asystentem trenera. Pierwszą poważną pracą było stanowisko menedżera w Halmstad. Przez pięć lat wygrał dwa razy mistrzostwo Szwecji. Jak to sam nazywa, przemienił wodę w wino, bo przed sezonem zespół był skazywany na spadek z ligi. W 1980 przeszedł do Bristol City, gdzie nie odniósł sukcesów z powodów finansowych. W 1983 wrócił do Szwecji i objął Orebro. Dwa lata później został menedżerem Malmo. Wygrał pięć mistrzostw ligi, dwa tytuły mistrza Szwecji (o tytule decydowały baraże) i dwa razy Puchar Szwecji. W pucharach europejskich niczego nie wygrał, ale udało mu się wyeliminować Inter Mediolan w jednym sezonie. Klub zaoferował dożywotni kontrakt, ale Anglik odmówił, bo chciał spróbować czegoś jeszcze no i te podatki były przeszkodą. Po etapie szwedzkim mieliśmy etap szwajcarski. 1990-92 Neuchatel Xamax, gdzie były pojedyncze zwycięstwa w pucharach, a w latach 1992-95 pierwsza praca w charakterze selekcjonera. Szwajcaria oczywiście. W kwalifikacjach do Mistrzostw Świata w 1994 Szwajcarzy losowani z czwartego koszyka zajęli drugie miejsce w grupie pokonując Portugalię i Szkocję losowane z wyższych koszyków. Nawet Włochom urwali trzy punkty, wygrywając i remisując. W mistrzostwach było drugie miejsce w grupie (w niej był ten słynny mecz z samobójczą bramką Andresa Escobara w spotkaniu z USA), a następnie porażka z Hiszpanią. Do EURO 1996 był bezproblemowy awans, ale po zakończeniu kwalifikacji Hodgson zrezygnował z prowadzenia kadry i został menedżerem Interu Mediolan. Siódme i trzecie miejsce w lidze oraz finał Pucharu UEFA (a tam porażka z Schalke) to było za mało jak na apetyty klubu. Potem była przygoda z Blackburn. Pierwszy sezon dobry, zakończony na szóstym miejscu i przez pewien czas walką o tytuł. Następny był dużo gorszy. Kontuzje, nieporozumienia w szatni, nieumiejętność zastąpienia graczy którzy odeszli z klubu i nietrafione zakupy sprawiły, że Hodgson został zwolniony 21 listopada 1998. Blackburn zamykało wtedy tabelę. Klub proponował mu rozwiązanie kontraktu za porozumieniem stron, ale Anglik na to nie przystał. W 1999 wrócił na krótki okres do Interu pełniąc rolę tymczasowego menedżera, a potem przez sezon prowadził Grasshopper. Potem podobno miał otrzymać ofertę od angielskiej FA, ale już był związany kontraktem z FC Kopenhaga. Spędził tam rok i wygrał mistrzostwo kraju. Potem prowadził Udinese, ale to nie wyszło. Nie dogadywał się z władzami klubu, nie rozumiał do końca organizacji klubu i ucieszył się, gdy go zwolniono. Potem była krótka przerwa, a następnie powrót do pracy reprezentacyjnej. Od 2002 do 2004 prowadził kadrę zarówno seniorów, jak i kadrę olimpijską Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Następne dwa lata prowadził norweski klub Viking. W 2005 zgodził się zostać selekcjonerem Finlandii. W eliminacjach do Euro 2008 przegrał awans o trzy punkty. Federacja chciała, żeby został i kontynuował swoją pracę, ale Hodgson wolał zmiany. Pod koniec grudnia 2007 związał się z Fulham. Pierwszy sezon to uratowanie się przed spadkiem ledwo, ledwo. Drugi natomiast to siódme miejsce w lidze i awans do europejskich pucharów. W następnym sezonie w Lidze Europejskiej zespół dotarł aż do finału, gdzie przegrał z Atletico Madryt. W lidze było 12 miejsce, ale przeboje w Europie wystarczyły do objęcia Liverpoolu. To nie była udana zmiana. Z jednej strony to wielki klub wymagający innych metod pracy, z drugiej unosił się cień Kennego Dalglisha gdzie nie spojrzał Hodgson, a dla wielu osób od początku Anglik był tylko rozwiązaniem jedynie na krótką chwilę. Dlatego w styczniu już Hodgson nie pracował z klubem. Odszedł za porozumieniem stron. Praktycznie miesiąc później pracował już w West Brom i doprowadził ten klub do spokojnego utrzymania się.
Wigan Athletic - Roberto Martinez (Hiszpan) od 15.06.2009
Pierwszy mecz zagrał dla drużyny CF Balaguer, gdy miał dziewięć lat. Do 1990 wystąpił we wszystkich kategoriach wiekowych w tym klubie, a następnie przeszedł w wieku 16 lat do Realu Saragossa. Spędził tam cztery lata, ale grał w zespole juniorskim i drugiej drużynie. W zespole seniorów zagrał tylko raz, na koniec sezonu 1992/93. Potem na rok wrócił do Balaguer, gdzie prowadził szkołę futbolową. W 1995 dołącza do Wigan, gdzie zagrał ponad 200 razy na pozycji pomocnika. W 2001 jego kontrakt nie został przedłużony, a zawodnik trafił do Motherwell. Tylko na rok, bo w klubie z powodów finansowych został ustanowiony zarząd przymusowy. Następny klub to Walsall. Zagrał tam tylko raz od pierwszej minuty (i dostał czerwoną kartkę), a pięć razy był zmiennikiem. W styczniu 2003 dołączył do Swansea. Początkowo na pół roku, ostatecznie występował przez kolejne trzy sezony i zagrał ponad sto spotkań. Nie przedłużono z nim kontaktu w 2006 roku i trafił do Chester City. W lutym 2007 wraca do Swansea, gdzie został menedżerem. Początkowo chciał kontynuować swoją karierę piłkarską, ale w wieku 33 lat zdecydował się na jej zakończenie.
Jego poprzednik rozwiązywał z nim kontrakt, ale cieszył się zaufaniem kibiców klubu. W pierwszym sezonie jeszcze nie wygrał niczego, jego zespół zajął siódme miejsce w trzeciej lidze, ale już w następnym doprowadził zespół do tytułu mistrzowskiego i awansu. W drugiej lidze zajął ósme miejsce w pierwszym sezonie, co wzbudziło zainteresowanie osobą menedżera wśród prezesów innych klubów. Zainteresowane nim były Celtic i Wigan, ostatecznie trafił do tego drugiego klubu. Od właściciela klubu dostał zapewnienie, że niezależnie od wyników nie zostanie zwolniony z pracy przez następne trzy sezony. To mógł być jeden z powodów, dla którego odrzucił zainteresowanie ze strony Aston Villi, gdy ten klub szukał menedżera.
Wolverhampton Wanderers - Terry Connor (Anglik) od 24.02.2012
Grał jako napastnik, a karierę zaczynał w 1979 roku w Leeds. Potem występował w Brighton, Portsmouth, Swansea, Bristol City czy Yeovil Town. Tam zakończył karierę w 1993. Raz zagrał w kadrze U21.
Pracował jako trener w Bristol Rovers i City. Potem przeszedł do Wolverhampton Wanderers w lipcu 1999. W sierpniu 2008 został asystentem menedżera. W 2012 był po zwolnieniu poprzednika menedżerem tymczasowym, a potem został już nim na stałe. Tak więc jest to pierwsza praca i trudne zadanie - uratować klub przed spadkiem.
Źródła:
oraz wielu stron w Wikipedii i nie tylko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz